Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nos commodius agimus. Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Duo Reges: constructio interrete.

Quod enim testimonium maius quaerimus, quae honesta et recta sint, ipsa esse optabilia per sese, cum videamus tanta officia morientis?

Confecta res esset.: Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
Bork: Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
Ita credo.: Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt.
Quonam, inquit, modo?: An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?
Quid enim?: Deprehensus omnem poenam contemnet.
Easdemne res?: Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.

Aut etiam, ut vestitum, sic sententiam habeas aliam
domesticam, aliam forensem, ut in fronte ostentatio sit,
intus veritas occultetur?

Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non
fugiam ista popularia.

Cur id non ita fit?
Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?
Antiquorum autem sententiam Antiochus noster mihi videtur persequi diligentissime, quam eandem Aristoteli fuisse et Polemonis docet.
Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Sint modo partes vitae beatae. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quid de Platone aut de Democrito loquar?

Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Primum quid tu dicis breve? Ad eos igitur converte te, quaeso.

Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio.
Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.
Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur.
Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;